3 listopada 2018

Wieczór.

Nic z tego, mgły się nie rozwiały. Cały dzień opatulają las, domy na Groniu i w dolinie, do tej chwili gęsto wiszą za oknami.

Schodziłam drogą trochę jak z horroru. Gdzieniegdzie mgła była tak ciemna i gęsta, że wchodząc w nią miało się wrażenie wchodzenia w otwartą gardziel jakiegoś stwora. Tym bardziej, że ścieżka była mokra po nocnym deszczu, a ciemne drzewa po obu stronach ścieżki stały ciche i nieruchome, jakby wyczekująco.

Gdzieniegdzie z kolei mgła rzedła, w sinej masie u góry pojawiał się białawy krążek słońca. Ale wyglądało raczej jak księżyc, słowo daję.

W tej niesamowitej scenerii szło mi się jednak świetnie, smętki przynajmniej ulatniały mi się z głowy przy każdym kolejnym kroku. Miarowym marszem przeszłam około 6 kilometrów, w lesie tylko zatrzymywałam się żeby czasem pstryknąć zdjęcie. Modrzewisko też całe zatopione było we mgle i ciszy, nawet psy jakoś nie szczekały i nie biegały po podwórkach.

Jedyną sąsiadką jaką spotkałam była  Gosia wracająca z zakupów. Patrzyła na mnie wręcz ze współczuciem, pytając:

– Pewnie mocie tam dziś łokropnie brzydko w Groniu? Tako mgła…

– E tam, na górze jakoś jaśniej niż tutaj, tylko w lesie ciemnica. – uśmiechnęłam się. – Dobrego dnia, Gosiu!

– A dobrego, dobrego, Marylko! – uśmiechnęła się też i z ulgą położyła torby z zakupami na schodach.

Nawet taka krótka, sympatyczna wymiana zdań wprowadziła mnie w dobry nastrój. Dziarsko maszerowałam więc dalej, przyglądając się domom i ogrodom przy drodze. Ależ chciałabym tu mieszkać na stałe.

Po solidnej, kilkunastokilometrowej dawce wędrowania, i ja z ulgą w końcu postawiłam plecak na progu własnego domu, jak wcześniej Gosia. Otworzyłam drzwi i z przyjemnością weszłam do ciepłej, suchej izby. Hubert zadzwonił, że już przyjechał, raźniej mi się więc zrobiło. Antek z Mateuszem cięli coś wczoraj i stukali zawzięcie na swoim podwórku, ale dzisiaj już wyjechali. Dobrze, że jest Hubert.

Zjadłam na obiad moją ulubioną sałatkę z tuńczykiem i zabrałam się za porządki przed domem. Poobcinałam zbrązowiałe, suche paprocie „od rufy”, uprzątnęłam większość liści i zamiotłam kamienne podesty. Jednak nie wwiozłam dziś zapasów wody na zimę, Krzysiek przywiezie z kolegami w przyszłym tygodniu. Poddałam się tej mgle, resztę dnia postanowiłam spędzić odpoczywając, napawając się ciszą i pięknem gór.

No, wieeem. Nie widać ich, ale przecież tu są! 😉