Chata na Siwym Groniu

26 grudnia 2018 I po Świętach. Plecaki rozpakowane, pralka gotowa do odpalenia i prysznic sympatycznie zakończył te miłe dni. Jutro do pracy pomknąć trzeba, więc po trzech wesołych i sympatycznych dniach świętowania, wróciliśmy w doliny. W południe jeszcze wyszliśmy na spacer po Zadomiu Wielkim, popodziwiać bajkowe widoki gór przysypanych nieskazitelnie białym, świeżym śniegiem. Z Zadomia można podziwiać panoramę, kręcąc głową niemal na wzór sowy, od lewa do prawa. – Aaale cudnie! – wyrywało się nam co chwila na zmianę: to…

Read More Read More

25 grudnia 2018 I znowu siedzę cicho przy stole, za oknami bajkowy ranek drzemie jeszcze w śniegowych poduchach, a mój syn –  w swoim kącie izby. Ciepło utrzymało się niemal do rana, choć jeszcze przy stole ciągnie chłodem od ścian. Rozpaliłam ogień w piecu, wkrótce i tu będzie można zdjąć pled z nóg i polar z ramion. Do samej północy ostro wiało i sypało śniegiem, kurniawa zaczęła się wkrótce po naszym dotarciu do Chatki. Kiedy wchodziliśmy na Groń, na szczęście…

Read More Read More

16 grudnia 2018 Niedzielny ranek, na termometrze minus osiem. W domu już przyjemne, ciepłe powietrze, wcześnie wstałam i rozpaliłam w piecu. Tylko przy wychodzeniu do kibelka czuje się nieprzyjemne kłucie mrozu w podplecze… Rena chyba jeszcze śpi, staram się więc chodzić szeptem po izbie. Ależ zdziwiłam się wczoraj jej widokiem za oknem. Nieruchoma postać w zielonej zimowej kurtce z futerkiem wokół kaptura nasuniętego na głowę. Stała pod orzechem, opierając się rękami o przęsło mojego płotu i patrzyła na góry w…

Read More Read More