8 maja 2021

To nie dziś, a ubiegłą sobotę spędziliśmy na Siwym Groniu. Dziś – siedzę sama w „domiszczu”, kolejny dzień przeglądając oferty tanich domów na sprzedaż.

Jeszcze powoli wygrzebuję się z tego leja po bombie, w który wpadłam niedawno, wydawał się tak głęboki, że nieba z dna nie widziałam, a pył po wybuchu gęsty był i gryzący, choć świadoma byłam tego, że opadnie i ukaże całkiem nową i – przecież lepszą – rzeczywistość.

Późno, wiem. Na wiele spraw już za późno, ale w nowej rzeczywistości można już wszystko przebaczyć i zapomnieć, co wcześniej było nieosiągalne i niewyobrażalne, nie trzeba już walczyć z demonami przeszłości, bo właśnie odeszły.  

Nie wiem co będzie dalej. Moja część domiszcza nie jest warta tyle, by nabyć za to wygodną nieruchomość dla mnie i Krzycha, trzeba będzie kupić coś niewielkiego do remontu i zmienić w dom do mieszkania na stałe. Nie będzie łatwo, ale czy kiedykolwiek było?

Kolejna umowa o pracę na zastępstwo kończy mi się wkrótce, nie szukam jeszcze kolejnej bo nie wiem nawet w przybliżeniu gdzie znajdziemy to nasze nowe miejsce. Może będzie daleko, może trzeba będzie sprzedać chatkę na Siwym Groniu, a może wcale nie.

Czas zawieszenia to trudny czas. Tyle w nim „może” i „jeśli”…     

Krzyś spakował Tosię do transporterka, jak tydzień temu, i razem z kolegą pomknął swoją terenówką w góry, remontować przybudówkę chaty naszej sąsiadki, Kasi. Posadzą przy okazji kilka iglaków w miejsce naszych tuj objadanych uparcie przez jelenie, takich choin kanadyjskich podobno nie obgryzają, kupiliśmy więc dziesięć sadzonek na próbę.

A żarłoczna działalność Klotki i jej trzech koleżanek trwa na naszym podwórku w najlepsze, nawet śliczny mały rododendron, który przyjął się i przetrwał bez szwanku ostatnią zimę, stracił wszystkie listki i część gałązek, stanowi teraz dość smutny widok stercząc pośród obficie rozsianych wokół jelenich odchodów.

– Gdybyśmy chcieli tu mieć ogródek warzywny, trzeba by siedzieć w nocy i pilnować, jak babcia Janeczka kiedyś. – westchnął smętnie Krzyś, kiedy obchodziliśmy ostatnio podwórko, przycinając i podpierając obłamane krzewy.

Rzeczywiście, Janka siadywała z psem przy swoim polu ziemniaków i całymi nocami odganiała dziki, stukając kijem w zawieszone na paliku puszki po piwie. Bywała wtedy wiecznie zmęczona i płaczliwa.

– Nie wyobrażam sobie tak. – pokręciłam głową na to wspomnienie. – Mam nadzieję, że ogródek zrobimy w stałym domu, gdziekolwiek będzie.

– Oby był na tyle blisko i niedrogo, żebyśmy nie musieli pozbywać się tej chatki. Chodź, mamul, sprawdzimy jak się trzyma Jędrek na zadomiu!

„Jędrek” to niewielki świerk, który zimą przygiął się do ziemi i sterczał połową wyrwanych korzeni. Postawiliśmy go do pionu, podparliśmy gałęziami i wkopaliśmy nieco odsłonięte korzenie, przysypując je ziemią. Mój syn czuje się teraz za niego odpowiedzialny, nadał mu imię i chciał nawet pójść po wodę by go podlać, ale wyręczył go deszcz, który i nas przygnał z powrotem do chatki, gdzie czekała rozbrykana swoją kocią radością Tośka.

Niewiadome przed nami, trzeba nam teraz rozwagi i łutu szczęścia, by podjąć mądre decyzje i dokonać dobrych wyborów, kiedy już dalsza droga wyłoni się zza zakrętu…